Son Santra Üzerine Postmodern ve Politik Bir Okuma
Ahmet Melih Karauğuz’un Son Santra adlı eseri, futbolu bir metafor olarak kullanarak derin bir anlatım sunuyor.
Ahmet Melih Karauğuz’un Son Santra adlı eseri, okuyucusunu yalnızca bir hikâyeye değil, türlerin, fikirlerin ve sistemlerin sınırlarına çağırıyor. İlk bakışta bir futbol hikâyesi gibi görünen bu roman, aslında bilinçaltında ve sistemin duvarlarında oynanan bir oyunu ele alıyor.
Futbol, Karauğuz’un eserinde yalnızca bir tema değil, aynı zamanda bir direniş estetiği olarak karşımıza çıkıyor. Top, bazen bir başkaldırının simgesi, bazen de umutla çizilen bir dairenin merkezi oluyor.
Son Santra’nın dikkat çekici katmanı, distopyaya yaslanan kurgusudur. “Yan Kent” gibi ötelenmiş bir coğrafyadan, robotların yönettiği maçlara uzanıyor. Bu bağlamda, çocukluk, dijital çağın en büyük güvenlik açığı olarak tanımlanıyor. Sistem, çocukluğu “masumiyet” olarak öne sürerken, aslında onu etkisizleştirmeye çalışıyor.
Roman, futbolun tabiatında yer alan hırs, azim ve tutku gibi fenomenlerin robot futbolunda olmamasından dolayı insan futbolunun kaldırılması üzerine bir sorgulama yapıyor. Yan Kent’te kurulan bir takım, merkezşehir hâkiminin izniyle robot takımıyla maç yaparak beklenmedik bir başarı elde ediyor.
Bu ilginç hikâye, klasik bir distopik evrende filizleniyor. Ancak bu distopya, karanlığa teslim olmayanların çizdiği bir dünya resmi olarak öne çıkıyor. Arda ve arkadaşlarının futbola dönüş çabası, umut veren bir yürüyüşe dönüşüyor.
Karauğuz, distopyayı tersyüz ederek, onu boğan değil, içinde direniş ve diriliş üretilen bir evrene çeviriyor. Roman, türler arası geçişlerle birlikte sosyolojik ve ekonomik farkındalık sunuyor.
Sonuç olarak, bu anlatı birkaç çocuğun futbol oynama meselesinden ibaret değildir. Bu, bir vicdan hareketinin “son santra” yaptığı hikâyedir. Son Santra, edebi tür sınırlarına hapsedilemeyecek bir metin olarak karşımıza çıkıyor.
İlgili Haberler: Yelda Gürlek ile ‘Gülün Adı ve Ortaçağ’ İnceleme Kitabı… · Bûtimar Dergisi’nin 25. Sayısı Yayımlandı